Beste mensen!
Wat laat opgestaan. We waren gewoon moe. Geen andere auto of deelnemer meer te bekennen, en datgold ook voor het ontbijt. Dan maar gewoon snel weg. Het was al 11.30 uur, cabrio vertrokken.
Het begin van de route was eenbeeld wat we al dagen zien, grauw, troosteloos winterbeeld, en eindeloosheid. Dat werd na ongeveer 150 km anders. Een glooiend en lief heuvellandschap met bossen reden we in.
We passeerden een monument van een oud verzamelpunt van stamhoofden van Tataren. Zie foto.
Toen weer verder waarbij Willem Jan uit een wegcafeetje een combi te voorschijn toverde van ons ontbijt en lunch, warme pizzastukken en een warme dunne zoete pannekoek. Met 2 koppen koffie konden we er weer tegenaan. Zie foto.
Een paar foto s geven aan hoe we het glooiende landschap inreden. De landbouw kwam soms wat dichtbij in de vorm van overstekende koeien, en paarden wel grappig. Zie foto.
Ook werden wij even alert gemaakt op het verschijnsel Russiche beer, letterlijk. Laat geen etensresten slingeren of je krijgt bezoek.. Zie een foto van een billboard met daarop een dikke beer.
Hout heeft men hier genoeg, en dus wordt er overal gekapt voor de openhaard en bouw. Zie foto.
Naar mate we verder en hoger de heuvels inreden, reden we eigenlijk het Aktai gebergte in. De eerste sneeuw her en der was zichtbaar. Ook wat bewolking liet zich zien, en wel zodanig dat het waarschijnlijk niet droog zou blijven.
Bijna een dagelijks tafereel, en helaas dit keer zagen we een truck diedebocht uitgevlogen was en in de val een paar bomen dwars op decabine had gepakt. Er was niets van over, en van de chauffeur ook niet. zie foto.
Tsja niet veel verder brak de bui los. Sneeuw, glad wegdek en dus ineens een wel heel winters landschap. Oppassen dus. Eenmaal over deze bergpas heen en met een opklaring van het weer, kwamen we in een nog steeds bergachtig gebied terecht met boerendorpjes.
Opvallend was op enig moment dat de weg en dorpjes wel leken te zijn opgeknapt. Op enig moment kwamen we door een dorp waar aan weerskanten van de weg politie stond opgesteld om de 100 meter. Het leek wel een soort model dorp. Een paar kilometer later werd ons duidelijk waarom? Een stoet bobo's met Olympische vlam kwam ons tegemoet, met tig politiebegeleiding. We moesten even in de berm parkeren.
Verder gereden in een steeds bergachtiger prachtig landschap en zonder problemen in Aktash aangekomen, een soort berghut, en laatste overnachtingsplaats. Eten heeft de organisatie van Carchallenge verzorgd met dank aan de familie Van Dobben, rookworsten met erwtensoep
Geen opmerkingen:
Een reactie posten