Op naar de grens. Bij het verlaten van Nanning kwamen we er achter dat we wat westwaards aan het rijden waren richting Vietnam in plaats van wat zuidelijker. Bij een tankstop waren er nog wat teams die hierover een opmerking maakten. Toen werd duidelijk dat onze Chinese gids ons naar een andere grensoversteek aan het leiden was, terwijl onze Vietnamese gids ons 150 km zuidelijker zou opwachten! En China zomaar elders verlaten dan wat kennelijk is geregeld, dat gaat dus zomaar niet. Waardeloos dus.
Besloten is toen om de Chinese formaliteiten te volgen en dus voor de nieuwe grensplaats Pingxiang te kiezen. Gevolg was dat aan de Vietnamese kant nieuwe formaliteiten moesten worden geregeld om oms binnen te laten. Zo iets kost tijd en wat dollars. Dat ging niet meer lukken dezelfde dag. Vermaak je dan maar in Pingxiang. Dat lukte heel goed, aangezien hier nooit een Westerling komt. Erg grappig om vele stomverbaasde Chinezen te zien met het aanschouwen van ons witneuzen. Hoewel wij inmiddels als enigen redelijk gebruinde koppen beginnen te krijgen.
Pingxiang is een gemoedelijk grensplaatsje van 500.000 inwoners, met een leuk centrumpje waar een rivier doorheen stroomt, bomen staan en vele winkeltjes en markthalletjes. Alle waren en dieren zijn in geuren en kleuren te koop. Steegjes zijn leuk, omdat je dan belandt in een straat vol pottenbakkers, meubelmakers, kappers etc.
Bij een kapsalon mijn haar laten knippen voor 10.000 Yuen, € 1,10.
Terug naar het hotel gewandeld. Ook hebben we de auto laten wassen en inde zon gezet om de kap te laten drogen. Een achterlicht gezocht en gevonden en ook vervangen.
Omdat we vanwege de geplande grensovergang al om 05.30 waren opgestaan kwam s middags de man met de hamer. Tot 20.00 geslapen, te laat voor het geplande vertrek naar een restaurant. Met wat hulp met een taxi alsnog aangekomen in een soort vrieskist van een restaurant. Bediendes die in skijaks gezellig de maaltijd uitserveren, en iedereen die natuurlijk met jassen en petten op aan tafel. Jaaa, laat de Chinezen het maar gezellig maken! Willem Jan was in dromenland aan het bijtanken. Om 22.30 terug in het hotel en in coma gevallen. Volgende dag weer vroeg op, 06.00 uur. Bekend was inmiddels dat Vietnam ons toestemming verleende om de grens over te gaan. Halong Bay zouden wij niet meer gaan zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten