Voor vertrek nog wat foto s gemaakt van het gebruik van schoonsteenpijpen in Bayanhongor. Roetzwart permanent wordt een aanslag op het milieu gepleegd. Maar ja hier liggen prioriteiten anders.
In het plaatselijke parkje heeft het merendeel van de bomen het seizoen niet overleefd getuige de kraters in het park. Na deze troosteloze waarneming werd ons ook snel duidelijk dat de Mongolen de aansluiting op hun vrij recent aangelegde asfaltweg naar Ulaanbaatar iets anders regelen dan we gewend zijn. Niet dus. Door een vaag plaatselijk protest tegen de snelweg is er een soort aardwal neergelegd, en moet je of er overheen, of - in ons geval- een sluiproute vinden om richting snelweg te rijden. Ongeveer 45 minuten later vonden we dan eindelijk onze weg richting de snelweg.
Mooie verhalen over een easy etappe gingen in rook op, door de eerste heftige buien met stuifsneeuw en sneeuw. Het zicht werd beperkt tot ongeveer 50 meter, en dan is het verstandig om een vrachtwagen als richtpunt te nemen. Dat hebben we dus gedaan tijdens de buien.
De slijtage van het afsfalt hier is waarschijnlijk enorm, zodat na 100km een aardwal was opgeworpen als blokkade voor een te slecht stuk. Alternatief, naast weg in het terrein rijden. Zo hebben we dat 2 keer gedaan en daarna was de weg oke, zeker naar de Mongoolse standaard. Wel blijft het uitkijken voor kuilen en verzakkingen, anders knal de bodem van de auto tegen het asfalt.
Fijn is ook dat er bij dorpen onverlichte drempels liggen die voor onze Z3 een crash betekenen. Dus bij een dorp snelheid eraf en stapvoets over een drempel heen. Toch dook onverwacht een drempel op, met als gevolg een noodstop en profiteren van enige gladheid, waardoor we dwars op de weg naast de drempel tot stil stand kwamen en netjes erover heen konden kruipen. Niet echt zoals het hoort maar nood breekt verkeerswetten.
Het effect van de stroken met stuifsneew over het zwarte wegdek is dat deze barcode onder je doorglijdt als een lopende band terwijl jezelf stilstaat!?
Onderweg lekker ons verwarmd met thee en koffie en later nog eens met een bord groentesoep. Onderweg op een vlakte nog een monument bekeken ter verering van paarderennen, een nationale sport hier. Dan merk je ondanks slechts -12 graden wat het effect is van een stormachtige Noordenwind. Niet normaal hoe snel je handen bijna bevriezen als je je iphoontje moet bedienen om een foto te maken.
Verder een prima gereden en Ulaanbaatar bereikt rond 19.30 uur. Hotel Ramada is een verademing, goede douche en bedden. We zijn toe aan een rustdag.
In het plaatselijke parkje heeft het merendeel van de bomen het seizoen niet overleefd getuige de kraters in het park. Na deze troosteloze waarneming werd ons ook snel duidelijk dat de Mongolen de aansluiting op hun vrij recent aangelegde asfaltweg naar Ulaanbaatar iets anders regelen dan we gewend zijn. Niet dus. Door een vaag plaatselijk protest tegen de snelweg is er een soort aardwal neergelegd, en moet je of er overheen, of - in ons geval- een sluiproute vinden om richting snelweg te rijden. Ongeveer 45 minuten later vonden we dan eindelijk onze weg richting de snelweg.
Mooie verhalen over een easy etappe gingen in rook op, door de eerste heftige buien met stuifsneeuw en sneeuw. Het zicht werd beperkt tot ongeveer 50 meter, en dan is het verstandig om een vrachtwagen als richtpunt te nemen. Dat hebben we dus gedaan tijdens de buien.
De slijtage van het afsfalt hier is waarschijnlijk enorm, zodat na 100km een aardwal was opgeworpen als blokkade voor een te slecht stuk. Alternatief, naast weg in het terrein rijden. Zo hebben we dat 2 keer gedaan en daarna was de weg oke, zeker naar de Mongoolse standaard. Wel blijft het uitkijken voor kuilen en verzakkingen, anders knal de bodem van de auto tegen het asfalt.
Fijn is ook dat er bij dorpen onverlichte drempels liggen die voor onze Z3 een crash betekenen. Dus bij een dorp snelheid eraf en stapvoets over een drempel heen. Toch dook onverwacht een drempel op, met als gevolg een noodstop en profiteren van enige gladheid, waardoor we dwars op de weg naast de drempel tot stil stand kwamen en netjes erover heen konden kruipen. Niet echt zoals het hoort maar nood breekt verkeerswetten.
Het effect van de stroken met stuifsneew over het zwarte wegdek is dat deze barcode onder je doorglijdt als een lopende band terwijl jezelf stilstaat!?
Onderweg lekker ons verwarmd met thee en koffie en later nog eens met een bord groentesoep. Onderweg op een vlakte nog een monument bekeken ter verering van paarderennen, een nationale sport hier. Dan merk je ondanks slechts -12 graden wat het effect is van een stormachtige Noordenwind. Niet normaal hoe snel je handen bijna bevriezen als je je iphoontje moet bedienen om een foto te maken.
Verder een prima gereden en Ulaanbaatar bereikt rond 19.30 uur. Hotel Ramada is een verademing, goede douche en bedden. We zijn toe aan een rustdag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten