Het is moeiljk voor te stellen dat deze onverharde route de hoofdeeg van west naar oost is. Bij -15 reden we cabrio weg, in het donker onder een hele mooie sterrenhemel. De temeratuur daalde tot ongeveer -21. De kachel van de auto had te weinig power om ons te verwarmen, omdat eerst warmte nodig was om de motor op temperatuur te houden. We kregen t dus een beetje fris.
De eerste 130 km vlogen in de duisternis voorbij tot op de laatste meter. De Mongoolse verkeersdienst heeft geen waarschuwingsborden opgesteld wanneer de snelweg ophoudt en pardoes in een pad overgaat! Met een rotgang, verl stof en remmen kwamen we tot stilstand.
In het donker de paden rechts aangehuden met komaskoers oost. Gps is hier zinloos. Ook de kaart goed bekeken en het verloop van de bergketens om ons heen in ons op genomen.
Er volgde een prachtige zonsopgang, met de koers Oost, dus recht in ons ogen. Wel lastig om dan op de paden steen en puin te ontwijken, vooral om de onderkant heel te houden. Bij onmogelijke stukken was uitstappen en aanwijzingen geven de optie en later ben ik maar op de bijrijders plek als een soort Paus gaan staan om een verblinde Willem Jan te loodsen.
Rond een uur of tien kwamen zo n 5 andere challengers ons achterop. Even samen gereden maar Jeeps bijhouden in dit terrein kan niet. Via de zeldzame gehuchtjes onze weg vervolgd. Niemand meer gezien. Is best raar om dan door zo n verlaten landschap te rijden. Het is beter dat er dan echt niets stuk gaat.
We hadden op een doorwaadbare plek van een grotere rivier moeten uitkomen maar dat lukte niet. Een burg was er in de buurt, en een herder op een brommer wees ons de weg.
In een dorpje Bumgubur aangekomen moesten we nog 100 km. We zagen een pomp en hebben veiligheidshalve volgetankt. Stel dat je moet overnachten in de woestijn dan kun je in wlk geval nog stationair de kachel aanhouden. De pompbediende werd door een dorpsgenoot gebeld. Groot was de verbazing bij het zien van de Z3. De man met zijn gezin hartelijk bedankt en een vlag cadeau gedaan.
In het laatste stuk stopte een tegenligger abrupt en wij dan ook maar. Twee enthousiaste Mongolen waarvan een behoorlijk dronken maakten foto s en hingen aan de deuren. Na deze break weer verder
Als over een weg als pad hebt dan is dat een relatief begrip. Er zijn namelijk we tien slingerden paden waaruit je kunt kiezen. Als je maar op je kompas eni orientatie rijdt dan komt t wel goed is t idee. Dat is wel even wennen. Veel rally teams zzijn hiermee de mist in gegaan en hebbenomgereden of zijn verdwaald, en kwamen s avonds laat binnen.
De zon ging onder en dan wordt het wat lastiger de weg te vinden. Helemaal als je dannog op een rivier stuit die niet is drooggevallen. In de middle of nowhere gezocht naar een doorwaadbare plek met ijs. Flink stampen om het ijs te testen, een van ons uit de auto en wat ijsschotsen weghalen ter voorkoming van eenlekke band. Het gaf wel een kick dat dit allemaal lukte en dat we weer een pad vonden waardoor we na een uur de lichtjes zagen van Bayanhongor. Bayanhonger is dan een grotere plaats maar als totaal 10.000 mensen wonen dan is het veel. Overnacht in een goed hotel met eindelijk weer eens een douche!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten