Om 06.00 weer op. Niet veel van het Sheraton gezien dus, wel prima ontbijt. De Vietnamese overheid had de kolonne met 2 gidsen, liever gezegd begeleiders uitgerust. Controle is het motto van de streng communistische overheid. Alleen in een rechte lijn achter de gids blijven! Maar dat lukt natuurlijk niet met 17 teams uit Nederland. 380 km lang tegen de achterlichten van je voorganger aankijken is waardeloos. Dus laat je wat ruimte, en wordt de kolonne zomaar 10 km lang... Of op de snelweg uit Hanoi, 3 baans spreidt men zich over alle banen. De gids die nauwelijks Engels sprak liet het maar begaan, en zo viel het dus met de strakke begeleiding reuze mee.
Na ongeveer 80 km snelweg doken we het land in via provinciale weggetjes. Prima te doen, en wat een mooi land is het. Vriendelijke en mooiere mensen dan in China. Vietnamezen lijken ook proper dan Chinezen.
Naarmate weer meer bij het grensgebied in de buurt kwamen werd ook de weg hier en onverhard, en reden we een bergachtig landschap in.Grillig gebergte totaal onder gesneeuwd in ee oerwoud van bos,de tropen dus.
Huisjes in dorpjes zag je veranderen. Hoe meer afgelegen het grensgebied in, hoe meer van alleen nog maar hout en bamboe. Hier was nog maar weinig veranderd! Schitterend om te zien.
Met de Z3 reden wij inmiddels alleen, met een Vietnamese waakhond achter ons op een paar honder meter. Vriendelijke figuren die verder niet aanwezig waren. Waarschijnlijk zaten zij met een groot vraagteken wat een z3 in dit steeds ruiger wordende terrein hier deed en wat het plan was? Die gedachten kwamen ook bij ons op. De vergelijking met ruigheid uit Mongolie was levend aanwezig en de zenuwen en spanning waren voelbaar. Wat extra spannend was, is dat we ook de grens met Laos nog op tijd moesten halen, anders zouden we de hele stoet van teams ophouden of .... Afvallen.
Maar ja racen was totaal niet aan de orde 10 tot 20 km was maximaal, midden in het oerwoud op onverharde modderige geulen met her en der rotsen. Uit stappen en vooruit lopen om de bestuurder te coachen. Of om een houten balk te zoeken om in een te diep spoor te leggen. Blind door een poel water heen, en maar hopen dat er net niet een uitstekende kei ligt.
Op 6 km van de grens om een uurtje of 17.00 stuitten wij op de rest van teams die letterlijk en figuurlijk vast stonden! Het modderspoor in de jungle had zijn tol geeist. Een tegemoetkomende vrachtwagen was om gevallen, en een ander had zijn as gebroken! Eromheen rijden via nog meer bagger met geulen tot een halve meter diep, dat kon niet. Mini s, mercedes en de z3 zouden dit echt niet redden, jeeps misschien nog net. Besloten om om te draaien en te kiezen voor een alternatief pad.
Eerst de bodemplaat, die weer los gesprongen was van alle klappen vastgezet met een constructie van touwen onder de auto door, via de deuren vast gezet. dan de plaat niet nog verder zakken. Dat hielp.
Onze paspoorten afgegeven aan de snelste teams zodat bij grens zo min mogelijk vertraging zou ontstaan. Met de z3 over het alternatieve pad richting grens geploegd. Een uur later en 20 km verder waren we er, een met luid applaus van andere teams werden we welkom geheten. Team Toonen was de hele tijd bij ons gebleven, om ons te helpen om met zijn Landcruiser ons eventueel uit de modder te trekken. Wel prettig. Wat echter bijna mis ging, was dat Team Toonen in een pothole van een meter diep reed, maar gelukkig ving zijn trekhaak de klap op!
Bij de grens letterlijk uit de auto gesprongen, de douanebeambte in de ogen gekeken en paspoort teruggekregen, om door te lopen naar de grenspost met Laos. Deze grensovergang was midden in de rimboe en wij als carchallengers waren de exclusieve klanten, net voor sluitingstijd! Als laatste gekomen, en als eerste de grens over. Met andere teams ging het overigens ook soepel, en zo reden in de duisternis Laos in om 18.30.
Nog 80 km te gaan, over nog meer rimboe paden? Het viel ontzettend mee. De weg was veel beter dan de laatste 50 km in Vietnam. Oppassen voor gaten en dergelijke, maar er was een verharde weg, soms vol met modder en puin vanwege erosie, maar dat was een ware verlichting.
Om 21.00 aangekomen in een steenkoud hotel. Een prima maaltijd gelet op de primitieve omstandigheden. Een aantal teams kan zich daar maar moeilijk mee omgaan. Maar ja, wat wil je als je de halve reis ongeveer uit je auto eet, en zelf de koffiezetapparaten bij de hand hebt. Welke challenge ga je dan nog aan? Ieder zijn ding.
Na he eten de auto op een stoeprand gezet, krik er onder, en de bodemplaat provisorisch weer vastgezet en een stuk terug gebogen. Toonen hielp hier als ervaren automonteur bij. Wat is die man goed en hij had er ook zichtbaar plezier van!
Een laatste biertje gedronken na ook nog 1 miljoen Kips gepind te hebben bij de enige ATM in het dorp. Een wonder dat er überhaupt een ATM was. Naar bed in een steenkoud hotelkamertje. Op 1000 meter hoogte in de rimboe is het ook slechts 4 graden en volop mistig. Slaapzakken uit de auto en dekbed erover.
Gezicht gewassen, en het zwarte modder en stof zorgde voor een modderstroompje in de wasbak. Als een blok in slaap gevallen na deze extreem lange dag. Om 06.00 weer, want ons wachte weer 460 km binnendoor in bergachtig Laos!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten