OLGI - KHOVD MONGOLIA

Beste mensen!

Aangezien de mannen in Mongolië geen bereik hadden was het dus ook niet mogelijk de blog bij te houden. Wel heb ik af en toe in vlagen midden in de nacht foto's ontvangen, zonder verslagen. Dus in dit bericht vandaag zullen ook foto's staan die niet allemaal bij Khovd horen.

Hierbij het verslag van de reis naar Khovd:

Vandaag opgestaan met 10 andere challengers in een slaapzaaltje in een plaatsje bij de grens met Mongolie. Daar waren we gestrand, omdat de Mongoolse grens om 18.00 dicht gaat, en er geen tijd meer was om de auto s in te voeren.

2 grensbeambten boden een deel van hun huis aan. We hebben de familie bedankt met een Nederlandse vlag als extraatje. Olgi zelf was nog 100 km rijden, en daarna zouden we direct de route doen zoals die voor vandaag was gepland.

Na het inchecken van de auto s reden we om 11.00 weg bij de grens, het prachtige Mongolie in. Het landschap is meedogenloos. Bomen zijn er niet, en we rijden op ongeveer 2.200 meter hoogte. Her en der zien we kuddes schapen, koeien, en ja ook de jaks. Veel natuurschoon en erg koud.

Na de eerste 20 kilometer onverhard, volgde een stuk asfalt van 50 km, en daarna hield het op. Terreinrijden, op meer of minder uitgeslepen paden.

Op sommige stukken moesten we ijsblokken onder of bij stenen leggen om er nog een beetje normaal over heen te rijden. Al snel was er een lekke band bij een rally genoot en die werdsnel vervangen.

In het stadje Olgi aangekomen, viel een warm welkom op. Heel anders dan in Rusland! Heel veel kinderen, die ook nog allemaal Engels spreken. Lekker geluncht, en Mongools geld in ontvangst genomen, dat helemaal uit Ulanbaatar is meegenomen door onze gids. Pinnen kan namelijk niet.

Vervolgens vertrokken uit Olgi. Schitterend weer en steenkoud. In de Z3 hebben we er geen last van, ook niet met opendak. Alleen ons achterruitje overleeft de koude niet, het scheurt op allerlei plekken door.

Na ongeveer 60 km gingen we een onverharde weg op . Het is de kunst van het goede spoor zoeken, anders krijgt de Z3 ongenadig klappen van puin en stenen. Je schrikt je elke keer rot als t gebeurt.

Geleidelijk liep de weg omhoog de bergen in. Er moesten drie bergpassen gepasseerd worden en het was alsof je op een ski piste aan het rijden was!?

Sporen sneeuw ontwijkend, of compleet scheef op een hogere weghelft om met de onderkant zoveel ruimte over te houden zonder vast te lopen. Uiteindelijk liepen we vast in een sneeuwkuil, en werden we eruit getrokken. Dat gebeurde ook met meer rally teams. Op een prachtig plateau ongeveer 3000 meter hoog, reden we over sneeuwvelden, om vervolgens een onverharde weg naar beneden te nemen, 90 km lang. Letterlijk 1 km voor de aankomst bijhet stadje begon het asfalt weer.

Om zo te rijden gaf een enorme kick. Als je even snelheid moet minderen voor puin of om te slalommen om stenen heen, dan word je door je eigen stofwolk ingehaald. Je ziet dan even helemaal niets meer. Met een buitentemperatuur die ook daalt tot -22 dan bevriezen alle drankjes in de auto, tenzij ze bij de verwarming worden gelegd.

Om 17.30 ging de zon onder en dan wordt het rijden in het donker een niet ongevaarlijke grap. Alles is stikdonker en je orientatie op de weg is beperkt mogelijk. Rijd je omhoog dan zie je niet of er een steen op je wacht als je de heuvel opgereden bent. Dus erg geconcentreerd gereden en de bijrijder moet goed meekijken.

Onder t stof kwamen we in het donker aan om 21.00 uur, erg moe. Snel gegeten en naar bed.